اشعار

مرغ درمانـده‌ام و بال و پَـرم افتاده            قرعۀ خون جگری بر جگرم افتاده

معصیت ریـشۀ ایـمان مرا سوزانده            بی‌سبب نیست ز شاخه ثـمرم افتاده

یک نفر نیست به داد من تنها برسد؟!            آنـقــدر دام گـنـه دور و برم افـتـاده

دیر شد، آخرِ عمری به خودم آمدم و            وسـط مـعـرکه دیـدم سـپـرم افـتـاده

همۀ دار و ندار دل رسوای من است            این دو تا قطره که از چشم ترم افتاده

حُب زهرا من خسران زده را آدم کرد            بر زبـان هـمه، حالا خـبـرم افـتـاده

دلخوشم سائلم و ریزه خور پنج تنم            روزی‌ام دست خـدایـان کـرم افتاده

بی‌سبب نیست به لب نادعلی می‌خوانم            به سرم شور نجف، شور حرم افتاده

هر شب جمعه دلم سوخت از آن روزی که            سوی شش گوشۀ دلبـر نظرم افتاده

تربت کرب و بلا با دل من کاری کرد            بـادۀ نـاب هـم آخـر ز سـرم افـتـاده

روزی‌ام کرب و بلا نیست ولی شکرِخدا            به سوی مجلس روضه گذرم افتاده

مادری حال پریشان به حرم آمد و گفت:            خـنجـری کـند به جـان پسرم افـتاده

چقـدر چشم طمع بر زره و پیـرهنِ            تشنۀ در دلِ خون غوطه ورم افتاده

امـروز وطن معنی غـم را فهـمـیـد            بـا سـایـۀ جـنـگ مـتهـم را فهـمـیـد

از خـواب پـریــد کـشـور مـن، امـا            مـعـنـای مـدافــع حــرم را فـهـمـیـد

************ محسن ناصحی*************

هم خون شهید خاک را رنگین کرد            هم غصه فضای شهر را سنگین کرد

وقـتش شده تا کمی بـیاید به خودش            هر کس به مدافع حـرم توهین کرد

***********محمدحسین رحیمیان************

داده به که هشدار کنون، رهبرِ ما؟!            این محضِ تلنگر است ،آمد سرِ ما!

با خونِ مدافعان، نه با سازش و ترس!            شد سـایۀ جـنگ، دور از کـشورِ ما

************عارفۀ دهقانی*************

ای کاش سیاسیون که هوشیار شوند            از خواب گران خویش بـیدار شوند

آنـانـکـه شـدنـد مـنـکـر دفـع خـطـر            ای کـاش که لا اقـل، دیـنـدار شـونـد

************ ناصر زارعی*************

نادیـده گرفـت حُـرمت و ارزش را            بُـرد از سـرمـان سـایـهٔ آرامـش را

تـدبـیـر و امـیـد را بـگـو بـرخـیـزد            پـرداخـت کـند هـزیـنـهٔ سـازش را!

************ مرضیۀ عاطفی *************

کوه عصیان به سر دوش کشیدم افسوس            لـذّت تـرک گـنه را نچـشیـدم افـسوس
کرم و لطف تو چون سایه به دنبالم بود            من به دنبال دل خویش دویدم افسوس

تو مرا فـاش به هنگـام گـنه می‌دیـدی            من تو را دیدم و انگـار ندیـدم افسوس
تو ز لطف و کرم خود نبریدی از من            من در امواج گنه از تو بُریدم افسوس
تو مرا عـفـو نمودی که به نارم نبری            من ز عفو تو خجالت نکشیدم افسوس
تو گناهـان مرا از هـمگـان پوشانـدی            من ز فعل بد خود پرده دریدم افسوس
خرمن عمر پراکنده شد و رفت به باد            منِ غفلت‌زده یک خوشه نچیدم افسوس
چشم دادی و ندیـدم که ندیـدم هـیهـات            گـوش دادی نشنـیـدم نـشنـیدم افـسوس
آشنا بودی و نشناختمت در همه عمر            که ز تو غیر تو را می‌طلبیدم افسوس
میثم از تیر گنه گشته وجودم چو کمان            سرو بودم ولی افسوس خمیدم افسوس

تو رب بنده‌‌پـرور، من عـبد شرمسارم            این نـامۀ سیـاهـم، این چـشم اشکـبارم
اشـکـی بـده که آبی بـر آتـشت بریـزم            سوزی بده که گاهی آهی ز دل برآرم

لطف و کرامت از تو اشک خجالت از من            بگذار تا بگـریم چـیزی جز این ندارم
من بنـدۀ گـنهکـار تو کـردگـار غـفّـار            تو مستحـق عـفـوی من مستحـق نارم
 پـیــشـانـی ارادت بـر درگهـت گـذارم            آبـم گــذشـتـه از سـر، امّـا امـیـدوارم

تو در کتاب وحیَت از عفو خویش گفتی            من نیز کردم اقـرار گـفـتم گـناهکـارم
من پشت کرده بودم بر درگهت ز غفلت            تو بـاز روی دادی تا بر تو رو بـیارم
عفو است اگر ز احسان، جرم مرا ببخشی            عدل است اگر در آتش، ‌سوزی هزار بارم
میثم گر از تو پرسند آورده‌ای چه با خود            بگو تهی‌ست دستم، امّا علیست یارم

غـفّـاری و حکـیمی و ربّـی و داوری            فـوق عـروج وهم و فـراتر ز بـاوری
از هر چه دیـده‌اند و نـدیـدند خـوب‌تر            وز هر چه گـفـته‌اند و نگـفـتند برتری

خالیست از ثواب و پُر است از خطا وجرم            پـرونـدۀ سـیـاه مـرا هر چـه بـنـگـری
من کمترم از اینکه بسوزانی‌ام به نار            تو برتـری از اینکه به رویم بـیاوری
خواهی ببخش و خواه بسوزان در آتشم            من عـبد کـوچکـم تو خـداونـد اکـبری
پرسی اگر تو کیستی و من که، گویمت:            مـن بـنـدۀ فـراری و تـو بـنـده‌پـروری
در پیش وسعت کرمت نیز کوچک است            حتی گر از گـنـاه هـمه خـلق بگـذری
مـن داخـل بـهـشـت ولای عـلـی شـدم            بـاور نمی‌کـنم که تو در دوزخـم بری
ما را هماره بار معاصی به روی دوش            تـو دم بـه دم حــوائـج مـا را بـرآوری
«میثم» گناهکار و تو بخشنده و کریم            کز لطف خویش ناز گنهکار می‌خری

عطا کردی خطا کردم، خطا کردم عطا کردی           وفا کردی جفا کردم، جفا کردم وفا کردی

تو بی‌شرمی ز من دیدی و بر رویم نیاوردی           ز عبد بی‌حیای خود حیا کردی حیا کردی

مرا هر لحظه زنجیر گناهی بود بر گردن           تو خواندی و مرا از آتش دوزخ رها کردی

من از تو قهـر کردم تو پیـام آشتی دادی           کرم کردی دوباره این فراری را صدا کردی

من بیچاره از غفلت دویدم جانب شیطان           تو از رحمت مرا با دوستانت آشنا کردی

تو بخشیدی گناهم را؛ خریدی اشک و آهم را           تو زخمم را شفا دادی تو دردم را دوا کردی

من از فرمان تو کردم تمّرد، بارمعبودا!           تو حاجات مرا بر لب نیاورده روا کردی

من از خود آبرو بُردم تو بر من آبرو دادی           من از غفلت چه‌ها کردم تو از رحمت چه‌ها کردی

اگر می‌خواستی در آتش قهرت بسوزانی           چرا این روسیه را زائر کرب و بلا کردی

گرفـتی در بغـل تـا قـبر ثـارالله را میثم!           به سوی حق فرار از آتش قهر خدا کردی

به غـفلـت رفـت عـمر نازنـینم            هـوای نفـس، گشتـه هـم‌نـشیـنم

به جای آنکه پا بر عرش کوبم            گـنـه کوبـیـد بـر خـاک زمیـنم

گـنـاهـانـم شــده ســـد نـگـاهـم            کـه حـتـی پـیش پایـم را نبـیـنم

همه از جرم خود شرمنده گشتند            من از عـفـو الهــی شـرمگـینم

گـنــه روی گـنـه در آستــانـت            خـطـا پشـت خطــا در آستـیـنم

دو دست آلوده، دو چشمِ گنهکار            دو کاتب در یسـار و در یمـینم

همـاره تـو مـرا هـشـدار دادی            همیشه بـود شیطان در کـمـینم

ببخشی یا نبخشـی، شرمسـارم            بسوزی یا نسوزی، من هـمینم

از آن ترسم که فـردای قیـامت            گـناهــانم شـود نـقـش جـبـیـنـم

به میثم بخش یارب میثمت را            کـه مــداح امـیـر الـمـؤمـنـیـنـم

گرچه بین ما حجاب معصیت حائل شده           لطف عامت باز هم حال مرا شامل شده

لابه لای بـنـدگـان خـوبت ای رب کـریم           بنده‌ای درمانده در مهمانی‌ات داخل شده

من همان عبد پشیمانم که عمری می‌شود           در میان خوابِ جهل از محضرت غافل شده

شرّ من از این طرف هرچه به سویت شد بلند           خیر تو از آن طرف سویم فقط نازل شده

تو خودت من را به عفوت پُر توقع کرده‌ای           هر زمان که کار من در معصیت مشکل شده

گریه‌ام خون دل هجرانم از ذکر شماست           این دو قطره آبرو با خون دل حاصل شده

قـطره‌ای ناچـیزم و دریا حسابـم می‌کنی           بـاز هـم آقـایی‌ات خـرج من سـائـل شـده

عمر من در دوری از صاحب زمان طی گشت و رفت           سالهـا داغ فـراقـش عـقـده‌ای بر دل شده

آبروی روزه و حج و نماز من علی است           با ولای مـرتضی هر طاعـتم کامل شده

بر من هجران زده، ای مهربان خرده مگیر           قـبله‌ام سوی نجـف امشب اگر مایل شده

مطمئـنـم فـاطـمـه آن را خـریـده از ازل           روضه‌ای که نذر چشمان ابوفاضل شده

حرف از سقای عطشانی است که در علقمه           خاک ها با قطره قطره شرمِ مشکش گِل شده

وای از آن پیکر که غرق تیر با ضرب عمود           از فرس بی‌دست بر روی زمین نازل شده

پـاره‌هـای پـیـکـر خـونـیِّ سـقـای حــرم           قـسـمـت سـر نـیــزۀ بــرنــدۀ قـاتـل شـده

نه عـلی اکـبر برایش مانـده نه سـقا دگر           عـمۀ سـادات تنها خیـره بر محـمـل شده

من به خوان کرمت سخت طمع کار شدم            لطف بی‌حد تو را دیدم و هوشیار شدم

غافل از خود شدم و قافله را گم کردم            غرق شهوت شده و سخت گرفتارشدم

آنقـدر تور تـنـیـدست به دورم ابـلـیس            غـافـل از رحمت آن خالق ستّـار شدم

پیش چشم تو به هر کار بدی دست زدم            در گنه؛ وای به هر دفعه جگر دار شدم

غرق مستی و جوانی و غرورم بودم            گـوئیا از در فـیض تو طـلـبکـار شدم

ناگهان رحمت بی‌حـد تو بـاریدن کرد            رمـضان آمد و من طالـب دیـدار شدم

با نـسیـم سحـری روح به پـرواز آمـد            خواب بودم من و از شوق تو بیدار شدم

باده صوم و صلات تو مـریضم کرده            من شفا کی طلبم؟ شکر که بیمار شدم

صاحب این دل من وارث شمشیر علیست            خـاک پـای پـسـر حـیــدر کـرار شـدم

ثـمـر غـمـزۀ پُـر مـهـر ابـاصالـح بود            که ز جان خـادم عـباس عـلمـدار شدم

پخش سبک

اَسما منِ غمدیده دارم میروم سوی جنان           با آه و سوز و ناله و خون دل و اشک روان

او، جز قلب زار و مضطر ندارد           شب عـروسـی، مـادر نـدارد

جـان تو و جـان گـلم، در گـلـشـن ولایت           گلچین کند بر یاس من، بعد از نبی جنایت

آه، آه و واویـــلا، آه و واویـــلا، آه و واویـــلا (۲)

آه، مظلومه‌ام من، مظلومه‌ام من، مظلومه‌ام من (۲)

*******************************

در شعب بوطالب دهم جان و به فکر کوثرم           آتش گرفـته از غـم سنگـین دیوار و درم

آه، روزی رسد که، با قلب خسته           گردد گـل من، ساقـه شکسته

من می‌رَوَم اما ز جان، در اضطراب اویم           جان می‌دهم اما کسی، سیلی نزد به رویم

آه، آه و واویـــلا، آه و واویـــلا، آه و واویـــلا (۲)

آه، مظلومه‌ام من، مظلومه‌ام من، مظلومه‌ام من (۲)

*******************************

این ماجرا گذشت و وقت محنت و عزا رسید           فصل عزای کوثر قـرآن مصطفی رسید

آه، اسما بریزد، آب روان را           عـلی بشوید، آن قـد کمان را

گـل کرده اسما بر لبـش، آوای بی‌قـرینی           کجایی ای خـدیجه تا، فـاطـمه را ببـیـنی

آه، آه و واویـــلا، آه و واویـــلا، آه و واویـــلا (۲)

آه، مظلومه‌ زهرا، مظلومه‌ زهرا، مظلومه‌ زهرا (۲)

پخش سبک

ای عـصمت ذات خـدا، نـور الهُدی            بـی‌بـی خــدیـجـه، بـی‌بـی خــدیـجـه

مـا را مکُـن از درگـه لطـفـت جـدا            بـی‌بـی خــدیـجـه، بـی‌بـی خــدیـجـه

تو دلخـوشیّ خـیـر الـورایی، تو حـامـی دین مصطـفـایی، تو مـادر آل هـل اتـایـی

مـولاتی یا اُمَّ خیـرالنساء، مـولاتی یا اُمَّ خیـرالنساء، مـولاتی یا اُمَّ خیـرالنساء(۲)

**************************************************

تو رفتی و ذکر همه، شد در غـمت            آه و واویــــــــلا، آه و واویــــــــلا

سـوزد دل اهـل سـمـاوات و زمیـن            از اشـک زهــرا، از اشـک زهــرا

مرثـیه خوانم با قـلب مضطر، من هم نـوا با آل پیـمـبر، که فـاطمه دیده داغ مادر

مـولاتی یا اُمَّ خیـرالنساء، مـولاتی یا اُمَّ خیـرالنساء، مـولاتی یا اُمَّ خیـرالنساء(۲)

**************************************************

رفـتی ز دنـیـا امّا بـعـد از تو شـود            غــوغــا مــدیـنـه، غــوغــا مــدیـنـه

زهرایمان جان می‌دهد در پشت در            از ضرب کـیـنـه، از ضـرب کـیـنه

در پشت در وای از حال زارش، وای از دل زار و بی‌قرارش، نه من نه تو گردد فضه یارش

مـولاتی یا اُمَّ خیـرالنساء، مـولاتی یا اُمَّ خیـرالنساء، مـولاتی یا اُمَّ خیـرالنساء(۲)

قسمت فاطمه‌ات گشت جدایی که نگو            مادری داده‌ام از دست، خدایی که نگو

گشت در شعب ابی‌طالب و در عام الحزن            به شما و پـدرم ظلم و جـفایی که نگو

به چه زودی به رُخم گَرد یتیمی دارم            شد بلند از جگرم سوز و نوایی که نگو

تو نباشی به دلم رحـم ندارد این شهر            می‌کِشد کار من و کوچه به جایی که نگو

می‌خورد بر رُخ من ضربه ز دستی که مپرس            می‌خورد بر بدنم ضربۀ پایی که نگو

شده این فخر نصیب تو فقط ای مادر            کرده بابـا کـفـنت بین عـبایی که نگـو

باز شد حرف کفن وایِ من از بی‌کفنی            روضه شد بار دگر کرببلایی که نگو

زخم شمشیر درست است دلم را سوزاند            سوخت اما دلم از سنگ و عصایی که نگو

چـند دیـنار گـرفـتـند و بُـریـدنـد سری            سرِ او رفت به نیـزه به بهایی که نگو

ای بانویی که زنده شد عصمت زنام تو            پیک خـداست حـامل عـرض سلام تو

ای  آفـتـاب لـم یـزلـی هـمـنـشیـن تـان            ای کـوثـر بهـشت نـبـی هـم کـلام تـو

بیت الحـرام معـتکـف مسجـد شماست            غـار حـراست چـله نـشـیـن طـعـام تو

پیـراهن رسـول کـفـن شد که گـل کند            تا روز حشر عـطـر نـبی در مشام تو

ای سیّدِ زنـان بهـشتی که می‌گـریست            چـشـمان سـیـد الــشـهـدا در مــقـام تـو

سال عزاست چون تو به پرواز میرسی            ای مـطـلـع غـم هـمه حُـسن خـتـام تـو

« تا بر فراز ماذنه‌هانام مصطفی است            ثبت است بر جـریـده عـالـم دوام تو»

برای بعد وفاتت چه غصه‌ها داری            به روی گونۀ خود اشک غم چرا داری؟

تـو مـادر هـمـۀ هـادیـان ما هـسـتی            چه جـایگـاه رفـیـعی میان ما داری

شریعت نبـوی را تو تقـویت کردی            مـقــام یــاوری مـذهـب خــدا داری

توئی که مریم و آسیه در هوای توأند            مـقـام مـادری أفـضل الـنـساء داری

امیـر عـالـم ایـجـاد مـحـرم حـرمت            مقـام هـمـسری خـتـم انـبـیـاء داری

تمام ثـروت خود وقـف کرده‌ای اما            حـیا ز مسئـلت قـطعه‌ای عـبا داری

غـمین غـربت پیغـمبری تو ای بانو            درون سینه‌ات این غصه را چرا داری

بخاطر نوه‌هایت چرا حزین شده‌ای            گریـز لحظـۀ آخر به نـیـنـوا داری؟

بخوان به یاد شه تشنه لب کمی روضه            عـزای قـتـلـگـه شــاه کـربـلا داری

باید از غـصۀ تو چـشمِ فَـلک تَر باشد            از خودت می‌گُذَری تا که پیـمبر باشد

معنـیِّ مـادریِّ فاطـمه یعنـی قابـی…            که طـلا کـوبـیّ آن سورِۀ کـوثـر باشد

شاهدِ معرفت و عشق و تلاشَت زهراست            اولیـن سـیـنه زنِ داغِ تو حـیـدر باشـد

مـادر کُـلِّ بنـی هـاشِمـیـون نَه… والله            مَنـصـَبَـت مـادریَّ قـلـبِ مطـهـَّر باشد

دهـمِ مــاهِ خـدا مـی‌شـود عـاشـورایـی            گـریـۀ روزِ دهـم قَــدرِ مُــقَــدّر بـاشـد

رفتی اِی سنگ صبورِ حرم وُ جا دارد            حرمی از غمِ دوریَّ تو مضـطر باشد

مجلسِ ختم تو را مـادرِ سادات گرفت            شـالِ مـاتـم به رویِ شـانۀ دلـبـر باشد

بیخـود نـبـی برای کـسی پـا نـمی‌شود            بـیجـا مـحـبـتـت به دلـش جـا نمی‌شود

تـو مــادر زلال تـریـن‌هـا خـدیـجـه‌ای            با هـیچ واژه اسـم تو مـعـنـا نـمی‌شود

از درک جایگاه تو این سینه عاجز است            این کـاسه‌ها به وسعت دریـا نمی‌شود

مـال و مـنـال داشـتـن تـو بـهـانـه بـود            قـدر وفـای تو که به ایـنـهـا نـمی‌شـود

هر همسری که همدم و غمخوار و یار نیست            هـر مـادری که مـادر زهـرا نمی‌شود

این الخـدیجـه گـفت نـبـی تا نشان دهد            دیگـر کـسی شـبـیـه تو پـیـدا نـمی‌شود

چـنـدین کـفـن برای تو آمـاده می‌شـود            می‌خـواسـتم که بـگـذرم اما نـمی‌شـود

گویا کسی به فکـر کـفـن نیست کربلا            مادر بزرگ جای تو خالی ست کربلا

ای مـهـربان خـانه، خـریـدار آه من            بعد از خدا و بعد علی تکـیه گاه من
مخـتـص پـاکی تو شده اُمّ مـؤمنـیـن            باشد سـلام خـالـق سبحـان گواه من

روزی مـلـیکـۀ هـمه شهـر بـوده‌ای            آن روزها که یک تنه بودی سپاه من
ای هم نماز مخـلص من قبل بعـثـتم            ایـمـان تـو امـیـد جـهـان سـیـاه مـن
وقتی نگاه مکه پُر از تیغ کـینه بود            لـبخـنـد مهـربان تو می‌شد پـنـاه من
ای مؤمنه ترین خـدا در حیات کـفر            دارایـی تـو روشـنـی تـیـره راه من
جـای تـو را که مـادر دردانـۀ مـنی            هرگز زمانه پُـر نکـند در نگـاه من

سه سال آخر عُمرش شکسته‌تر شده بود            بلی شکسته‌تر از فرطِ دردِ سر شده بود

تـمام بال و پَـر او کـبود و زخمی بود            که پیـش موج بلا بارها سپر شده بود

بـلایِ شِعْـب به پایـان رسیـده بود امّـا            خـدیـجه بیـشـتر آمادۀ خـطـر شده بود

چـقـدر دیر به محـبـوبه‌اش رسـید نبی            چقدر زود گـلـش عازمِ سفـر شده بود

زنی که پیک اَجَل تحت امرِ مَردش بود            به اختیار خودش بود مُحتضر شده بود

نبی به فکر وصایایِ همسـرش بود و            غمش به خاطرِ زهراش بیشتر شده بود

شبیه فاطمه‌اش بود و در سه نوبتِ تلخ            خدیجه صاحب عزای سه تا پسر شده بود

چــقــدر جَـدّه ایـن خـانـدان اذیّـت شـد            چقدر مادر سادات خونْ جگر شده بود

چگونه بگذرم؟ از اینکه بین شعله و دود            به قلب فاطمه‌اش داغ حمله‌ور شده بود

خدیجه سنگ ز کُـفّار خورد و دختر او            سرش شکستۀ بی‌حُرمتیِ در شده بود

نداد فاطمه رُخصت، وگـرنه در آتـش            بـنا به سوختـن آن چهـل نفـر شده بود

ای معـدن شجـاعت و ای کـوه اقـتـدار            فصل تو هست فـصل شکـوفاییِ بهـار
مِهر از تو بُرده جلوه و ماه از تو شرمسار            نام حـسـن مـبـارکت ای صاحبِ وقـار

ای که بهشت با همه آفاق مست توست
بخشش هرآنچه هست ز انفاق دست توست
خُلـق خـوشت مـعـلم اخـلاق انـبـیـاست            روی مــهِ تـو آیــنـۀ جــمـع اولـیـاسـت
تقـوای تـو مـعـادل تـقــوای اتـقـیـاسـت            اخلاص تو خلاصۀ اخلاص اوصیاست
قرآن به وصفت حضرت تو غرق آیه شد
اسـلام در پــنـاه شـمـا زیـر سـایـه شـد
تـو مـایۀ سـروری و غـرق مـصـائـبی            از سـخــتـیِ زمـانـه قــریـن نَــوائـبــی
با اینکه شیعه را تو امامی تو صاحبی            آری تـمـام عـمـر، تو از دیـده غـائـبی
راضی به هـر قـضای الهی شدی ولی
چون عـترت حسین نـدیـدی بـلا، بـلـی
از دشـمـنان اگـر چه تـو آزار دیده‌ای؟            آیا چـو عـمـه کـوچه و بـازار دیـده‌ای؟
خود را اسـیـر تهـمت بـسـیار دیـده‌ای؟            در اوج غـصـه، خـنـدۀ کـفـار دیده‌ای؟
اهل حـرم اسـیـر بـه زنـدان نـدیــده‌ای
رأس بـریـده گـوشـۀ ویـران نـدیــده‌ای
شام بـلا کـجــا و غــم ســامــرا کـجــا            طشت طـلا کـجـا و غـم مـاجـرا کـجـا
فکر غـم و مـصـیبت و داغ و بلا کجا            هجده سـر بـریـده بـه نِی بـرمَـلا کـجـا
آیا حـرمـسـرای تو مـحـنت کـشـیده‌اند؟
اهل حـریـم تو هـمـه تهمت شـنـیـده‌اند؟
وای از ورود کـوفه و توهـینِ بر امـام            وای از هجوم سنگ به زنها ز روی بام
وای از زنان هـرزه و مردان بد کـلام            وای از نگـاه‌های کـنـیزی ز بـزم شـام
آقا سرت سلامت از این حرفهای زشت
ای دل خموش باش از این ماجرای زشت

با غـریـبان ای دلا دمـساز شو            لحظه‌ای با عاشقان همراز شو

ای که راه سرخ از یاد تو رفت            دین سرخ و اصل و بنیاد تو رفت

ای دل امشب جان مولا مرد باش            با قلوب اهل دین هـمدرد باش

خـیز و حـزب الله را یاری نما            با ولایت بهـر دین کـاری نـما

طالب ذکـر و سـلام بَـرد باش            چون خـمینی آشنا با درد باش

اهل دین درد آشـنای حـیـدرند            آشـنـا با رنگ و درد کـوثـرند

حرف ما همدرد بودن با ولی ست            درد تنهایی زهـرا و عـلی ست

درد ما از درد پهـلـو مـی‌رسد            و ز کبود زخـم بـازو می‌رسد

درد ما درد فـراق مهدی است            شیعیان این لحظۀ هم عهدی است

کو کـسی تا که بـدانـد درد ما؟            درد ما خـواند ز روی زرد ما

ما به دنـبـال هـدایـت می‌رویـم            بـا عـلـمـدار ولایـت مـی‌رویـم

او چو روح الله فرمان می‌دهد            پیروان را درس قرآن می‌دهد

شد هزاران غم نهان در سینه‌اش            دوست نه از دشمن دیرینه‌اش

دشمـنانی که کـنارش می‌نهـنـد            با تعارف جام زهرش می‌دهند

ای تبهکاران گناهش چیست چیست؟            جرم او آیا خمینی دوستی ست

در مسیـر چند ساله یک نفـس            راه او راه خـمـیـنی بود و بس

راه او راه شـهـیـد کـربـلاست            هم نوایی با حسین سر جداست

هم نـوایی با فغـان زینب است            درد غربت خود نشان زینب است

دل اگر دم از خـمیـنی می‌زنی            دم ز غـم‌های حـسینی می‌زنی